Het verhaal van Emma (23)

 

Hoe zag je leven eruit voordat je begeleiding kreeg?
Emma:
“Ik kwam net uit een roerige periode. Ik had een opname achter de rug in een eetstoorniskliniek en was net klaar met gezinsbehandeling. We wilden graag ambulante begeleiding, maar eerlijk gezegd waren we in het begin best sceptisch. Ik kon toen nog makkelijk manipuleren, en eerdere hulpverleners kwamen daar niet doorheen. Tot ik bij Weer Vooruit kwam. Er werd echt door mijn eetstoornis heen gekeken, naar wie ik was, niet alleen naar mijn gedrag. Dat voelde voor het eerst veilig. Vanuit dat vertrouwen heb ik in een paar jaar tijd enorme stappen gezet.”

​

Hoe zag je situatie er toen uit?
“Ik was boos, agressief soms. Ik gooide met dingen, sloot mezelf af. De eetstoornis was nog hardnekkig. Ik duwde iedereen van me af. Vrienden waren verdwenen. Alleen mijn familie bleef, ondanks alles. Mijn dagen bestonden vooral uit overleven, uiteindelijk mocht ik aan het werk, verder zat ik thuis.”

​

Was er wel iets waar je toen nog plezier uit haalde?
“Op mijn werk. Daar voelde ik me gesteund. Mijn collega’s waren fijn, en ik haalde voldoening uit het contact met bewoners. Maar verder had ik weinig sociale contacten of ontspanning. Mijn wereld was klein.”

​

Wat is een doorbraak moment geweest in de begeleiding?
“Dat was tijdens een autorit. Ik was erg onzeker en jij zette keihard mijn favoriete muziek op. Flemming, volume honderd. We zongen keihard mee. Mensen keken, maar jij zei: ‘Ze kijken, maar over twee minuten zijn ze je vergeten. Leef zoals jij wil leven.’ Dat moment is me altijd bijgebleven. Het was de eerste keer dat ik voelde: ik mag er gewoon zijn. Ik was altijd bezig met wat anderen van mij vonden, deed er uren over om mijn make-up perfect te doen en wilde altijd het juiste zeggen. Die tijd is voorbij. Als ik nu zelf in de auto rij, zet ik ook mijn volume op 100. Ik leef voor mezelf.”

​

Wat hielp jou het meest in de begeleiding?
“Zelfvertrouwen opbouwen. Leren om zelfliefde te hebben. Maar vooral dat er iemand was die in mij geloofde, ook op de moeilijke momenten. Jij was eerlijk en duidelijk, maar precies op de goede manier. Je maakte verschil tussen mij en mijn eetstoornis: ‘Nu praat ik met de eetstoornis, niet met jou.’ Dat hielp me om weer te voelen wie ik echt ben. Ik heb geleerd dat de eetstoornis de controle overneemt wanneer ik veel spanning voel. Het helpt me om te onderzoeken waar die spanning vandaan komt. Als de eetstoornis nu weer in mijn hoofd opduikt, stel ik mezelf altijd eerst de vraag: waar komt dit gevoel door?

 

Als ik paniekaanvallen had in de tram, dan gingen we samen met de tram. Als eten buiten de deur spannend was, gingen we samen eten. Jij liep naast me, letterlijk. Dat maakte het verschil: ik hoefde het niet alleen te doen.”

​

Hoe zou je de band met je begeleider omschrijven?
“Heel goed. Jij doorzag mijn gedrag meteen, ook het manipulatieve stuk, tot ergernis van mijn eetstoornis, haha. Maar dat maakte dat ik me echt gezien voelde. We konden alles bespreken: soms was het confronterend, soms verdrietig, soms juist mooi. Maar jij stond er altijd. Dat zal ik nooit vergeten.”

​

Wat is er sinds die tijd veranderd in je leven?
“Bij Weer Vooruit maakten we een tekening van mij met: waar sta je nu, wie ben je nu, en waar wil je naartoe? In één jaar heb ik zóveel bereikt. Ik heb eigenlijk alles van de tweede tekening, een relatie, fijne vriendschappen, een baan die ik leuk vind, ik ga naar festivals, op vakantie, ik leef weer echt.

​

Ik heb ook geleerd om verantwoordelijkheid te nemen. Ik dacht altijd dat problemen aan anderen lagen, aan vriendinnen die niet reageerden, bijvoorbeeld. Nu zie ik dat ik zelf ook iets kon veranderen. Dat inzicht was confronterend, maar bevrijdend.”

​

Wat hielp je om door de moeilijke momenten heen te komen?

“Het mogen voelen. Dat jij mijn pijn zag, ook als ik die zelf niet wilde zien. Jij herkende mijn terugval nog voordat ik dat deed. En je was er. Niet alleen in woorden, maar ook in daden. Je keek mee, dacht mee, zelfs over dingen als mijn reisplannen naar Thailand en Zuid-Korea. Jij nam de tijd, maakte ruimte. Dat vond ik heel fijn.

​

Ik denk dat dat is wat Weer Vooruit zo bijzonder maakt: je wordt echt gezien, niet alleen als cliënt, maar als mens.”